Bronnen en Krachtplaatsen in NL & Be
Oude Dorpskerk te Sassenheim
Je vind de Oude Dorpskerk aan de Hoofdstraat 217 in Sassenheim
(Zie OpenStreetMap.org).
De oudste vermelding van Sassenheim vinden we in de negende eeuw als 'Sagne', later komen we ook 'Saxnem' tegen
en in de veertiende eeuw 'Zassenem'. Het laatste deel van de naam komt van
'heem', dat woonplaats betekend.
Het is verleidelijk om de naam in verband te brengen met de Saksen, doch dat is hier wat de etymologie betreft volgens
van Berkel onwaarschijnlijk.
Anderen zien wel een verband tussen Sassenheim en de woonplaats (heim) der Saksen, doch dan is deze naam alleen
logisch wanneer deze Saksen temidden tussen andere volken leefden
(v.Zoolingen Blz.82).
Bij de kerk staat de geschiedenis van de kerk in een steen gegraveerd (zie foto hiernaast);
1060 Kerk gebouwd, toren in de 13de eeuw, 1574 gedeeltelijk verwoest, 1595 Herbouw gereed,
1720 Kerk vergroot, 1895 Dak vernieuwd, 1923 kerk gerestaureerd, 1957 toren gerestaureerd,
1971 Kerk gerestaureerd, aldus de steen bij de kerk.
Rond 1060 stond er waarschijnlijk een houten kapelletje dat in de twaalfde eeuw vervangen werd door een klein kerkje van tufsteen,
in de dertiende eeuw werd hier een toren bij gebouwd.
Het middenschip van de kerk is nog steeds van tufsteen, een vulkanisch gesteente.
De kerk is bij de herbouw in de zestiende eeuw verhoogt met baksteen, dit is bij het middenschip van tufsteen goed te zien.
(Bronnen:
Rink-Ensink Blz.39-41,
Zoet, vd.Leeden, Stok, Blz.10,
Etymologiebank.nl,
Rijksmonumenten.nl,
StichtingOudSassenheim.nl,
Wikipedia - Dorpskerk
en Wikipedia - Sassenheim)
Krachtplaats
Op Dinsdag 20 Oktober 2020 ben ik naar Sassenheim geweest om de Dorpskerk te bezoeken.
Zodra ik het kerkje zag had ik er meteen een goed gevoel bij, wouw die sfeer, die ouderdom.
Ik heb de rond de kerk gelopen, foto's gemaakt, de sfeer geproefd en toen
de wichelroede gepakt. Hiermee ben ik verscheidene malen rond het oude kerkje gelopen waarbij de wichelroede aan beide kanten
bij de zijkanten reageerde, beetje achteraan het oude middenschip ter hoogte van de rode deur, alsof hier een lijn dwars door
de kerk liep. Bij de toren reageerde de wichelroede weer helemaal
niet, hoewel ik gelezen had in het boekje van Cris Zoet,
Ton van der Leeden en Bastiaan Stok dat volgens hen het krachtcentrum bij de toren lag
(Zie: Zoet, vd.Leeden, Stok, Blz.10).
Boven deze rode deur zag ik een zonnewijzer en een bordje dat de kerk een
rijksmonument is.
Deze rode deur was in de twaalfde eeuw een binnendeur, hier stond een toegangs portaal dat ongeveer 4½ meter lang was.
Dat dit een binnendeur was is o.a. te zien is aan het wijwaterbakje rechts van de rode deur.
(Zie Rink-Ensink Blz.40).
Ik vond de sfeer zeer prettig, deze plek heeft een geweldige uitstraling! Er hangt een fijne energie, er staan prachtige bomen,
deze plek is zeker een bezoek waard!
In de elfde eeuw bouwde men op deze plaats een kerkje, die hoger ligt dan de omgeving, wat het zeer waarschijnlijk maakt
dat de kerk op een oude heidense heilige plaats staat, zoals gebruikelijk in die tijd.
Toen ik van het kerkje weg ging, had ik even sterk het gevoel dat de bomen hier de werkelijke heilige plaats waren.
De Bomen zijn hier de werkelijke heilige plaats